Jestem kobietą szarooką - ani zbyt niską, ani wysoką,  przeciętną całkiem, nienachalnie ładną,   a być taką kobietą,  uwierzcie na słowo,  być nie jest łatwo.   Przez życie przejść z uśmiechem, przejść z wdziękiem, a przy okazji potrzebującym podać rękę i robić rzeczy dla innych niemożliwe, przeżyć życie, pracować, wychować i nie zginąć w tłumie spraw niemożebnych . Tak, to nie jest łatwe. Bo przecież czasem serce z rozpaczy pęknie,  trzeba je zacerować bezbłędnie i znów udawać że ma się dużo siły…

Cenię ludzi za słowa szczere, cenię ludzi za słowa mądre; lecz wśród słów mądrych i szczerych są słowa, które rwą i wiarę kruszą.  Nigdy nie mówcie „nigdy”, gdy w decyzji czasu trzeba.  Nigdy nie mówcie żegnaj, gdy w sercu choć płomyk migocze.  Aby czas się wypełnił, by znalazły cele rozwiązania, powiedzcie do widzenia,  by móc po czasie powiedzieć dzień dobry.
Niechaj słowa wiary nie gaszą, niech drogę do szczęścia wolną dadzą…

Jestem długodystansowiec!  jak czuję czyjkolwiek oddech na plecach-przyspieszam!,  oj, nie jest to autostrada życia,  zwykła szosa drugiej kategorii odśnieżania,  można  nią gnać na złamany uśmiech, ale…po latach wielu czując oddech na plecach,  słysząc doganiające i poganiające kroki - przyspieszałam , przyspieszałam,  aż sił zabrakło i... zjechałam na pobocze.
I już tam zostałam. Trochę z braku sił, a trochę z lenistwa.