spustoszenie w sercu nieduże ,żal w duszy taki maluteńki…przetrwałam z piorunami burzę , teraz suszę mokre sukienki...

Nigdy nie ma człek wszystkiego, takiego doskonałego ... i dla serca i dla rozumu ... i wyłazi takie z tłumu i jest! …i wystarczy tylko czasem jakiś gest, przytrzymane oczu spojrzenie no i jest porozumienie dwojga dusz... nabiera mocy i rozpędu co i rusz i...prowadzi do obłędu szybko tak , jak odkurzacz wciąga kurz... i już jest p o z a m i a t a n e... niby bardzo wysprzątane tylko...tej perfekcji chłodna czystość , zżera myśli ich logiczność... i już myśli nitki-prządki nawijają, nie chcą wiedzieć, że miłe złego to początki... wiemy wszyscy jak kochane jest TO WSZYSTKO Z A K A Z A N E... Adam w raju się przekonał i co zrobił?
A nic...skonał ... życie, życie ,życie nasze , załóż chociaż te kamasze ...nóg nie zranisz, nie skaleczysz; jak popędzisz, to ...zaleczysz... Czy cóś...?

Dobrze,

że czasami

pada deszcz
to mądry deszcz
miesza kroplami

płacze z nieba
nie wiesz wtedy
czy słony jest

ten deszcz
czy twoje łzy
wiesz już

że dzisiaj
tego deszczu
ci właśnie potrzeba
taki to mądry

ten deszcz

 

 

 

   KUSZENIE (żartobliwie)

 

Już wieczór i noc się zbliża, ale choć głowa i ciało się słania…mnie ogarnęła mania częstochowskiego rymowania:

 

 Ona

Pozwól o sobie śnić…nie umiesz wszak zabronić…gdziekolwiek mógłbyś być…moja myśl cię dogoni…owinie cię powojem…zapachem lip odurzy…czemu, kochanie moje- czas bez ciebie się dłuży …jak do rana daleko…chwile ślimaczo płyną…miast rwącą szczęścia rzeką zbliżać cię z każdą godziną…wytrwam, bo chcę i muszę, a ranek da nagrodę …ucieszy serce , duszę …zanim powieje chłodem…

 On

pozwalam ukochana…na to pozwolić mogę…śnij o mnie do rana…nie otulę cię chłodem…więcej dać ci nie mogę…obiecać nic mi nie wolno…tylko ten sen wspólny…tylko sen…dla mnie jest katorgą…

Ona

katorgi, czy tortury…proszę o jeszcze, jeszcze…zanim wchłoną mnie chmury…zanim rozmyją deszcze…z rąk twoich i cierpienie, to dla mnie jak pieszczota …ty jesteś życia tchnienie…moja wieczna tęsknota…

On

wieczna tęsknota…pięknie mówisz ma miła…ale powtarzam…mnie nie wolno…wiem, że ty byś mnie zbawiła…zaprowadziła do raju bram…ale ja przecież nie jestem sam…

Ona

to może wszyscy pójdziemy? …za ręce się weźmiemy…i zapanuje wśród nas, stara dobra komuna?  nie będzie żadnych żalów…lecz wszyscy , jak na balu…będziemy wciąż wirować …urazów, ans - nie chować…i pełnia szczęśliwości u nas na wieki zagości…

On

Nie pójdziemy razem…za ręce się nie weźmiemy…w tany tez nie pójdziemy …już zapomniałaś ma miła, że tylko noc we śnie nas łączyła?

 Ona

jak chce się czegoś mocno…można mylić dzień z nocą…można na jawie śnic…zwyczajnie-razem być…a sen ? ziścić się może…gdy ranne wstaną zorze…w bladej świtu godzinie…będzie już miły przy mnie…

 On

nie będę mila sprzeczał się z tobą…wszak zawsze byłaś mocna w słowach…niech już zostanie twoje marzenie…a ja… ja dzięki tobie zdanie zmienię…zorzom porannym pokłonię się nisko i rano…rano będę przy tobie blisko!

Ona

i to właściwe jest rozwiązanie!...jakże dziękuję ci mój panie…podam ci grzanki na śniadanie…a potem -w las, na grzybobranie…może na mchu wylegiwanie? a teraz kończy się pisanie, bo…kończy mi się rymowanie…

On

Ono pewnie nigdy by się nie skończyło…ale jeśli tego pragniesz…proszę bardzo...wszak było jednak miło!

 


 

 

Będę cię trzymać w ramionach
byś się ma miła nie bała
naręczem kwiatów obsypię
byś pięknie się uśmiechała

dam, co tylko zechcesz
o czym ci się zamarzy
zadbam by szczęście
nie znikało z twej twarzy

bo tak mi z tobą dobrze
bezpiecznie i tak błogo
weź mnie mila ze sobą
gdy inną pójdziesz drogą

tylko z tobą chcę miła być
odkrywać nowe światy
pamiętasz? musisz pamiętać
obiecałem ci to przed laty

nic się nie zmieniło
czas nie zniszczył niczego
nie możemy się rozstać
już teraz wiesz, dlaczego
 

 

 
 

Jesteś moją opoką
wspierasz mnie
dobrym słowem
płaczę z tobą,
śmieję się z tobą
jak dobrze
mieć cię obok
 
jesteś czułością
dobrotliwą
wysepką w morzu
zakłamania
jesteś poranną kawą
kroplą deszczu na szybie
pajęczyną na ścianie
rozkwitłym kaktusem

jesteś życiem
w kolory ubranym
jesteś moim
niesamowitym zrywem

 

 

 

Wierzyłam ci
spokojnie
z uśmiechem
weszłam
do głębokiej wody
wierzyłam ci

wierzyłam ci
chłonęłam słowa
myśli, dotyk
wierzyłam ci
z głową wysoko
bujając w obłokach
wierzyłam ci

w oczach oddanie
miłość i pożądanie
zmyliły mnie
kwiaty w wazonie
splecione dłonie
wierzyłam ci

pościel pomięta
w zwykły dzień
święta
wierzyłam ci
radość i śmiech
piękne wzruszenia
wierzyłam ci

miało być, miało trwać
do końca naszych dni
do końca tego świata
nie doczekało nawet lata
nie wierzę ci

 

Ostatnio w swej wędrówce spotkałam dwie rzeczki skrzyżowane ...powiedziano mi, że to ewenement ... niespodziewanie ... patrząc, jak nurt się nawzajem przecina I każda z nich płynie
w swoją stronę nie zatrzymawszy się  przy drugiej ani na chwilę ... zrozumiałam ...tak płynie życie wielu I tak czasami płynie życie moje z innymi nierozerwalnie związane ... a jednak każde z żyć własnym nurtem płynie ... niby jedną, wydawać by się mogło drogą podążają... niby tak blisko siebie przebywają ... w ważnej chwili każde własną drogę wybiera o drugim nie pomyślawszy ...i tak jak te rzeki na wieki skazane na siebie spotykają się, muskają... płyną moment obok siebie ... a potem bez żalu ... dumnie i majestatycznie każda nurt swój hołubi...tak i życia wielu spotykając się w ważnym miejscu ... nie potrafią odnaleźć w toni wspólnego celu ...
odpływają od siebie, każde w swoją stronę ... chociaż  wiedzą , że stracili wiele... nie zawrócą,
nie połączą się we wspólnym trudzie ... tak jak te dwie rzeczki odpływają od siebie na zawsze ...
gubiąc to, co najlepsze ... po drodze ...

 

 

 
W moim życiu zaganianym
jesteś moją codziennością
moją nadzieją i mym wyzwaniem
pociechą serca i radością

chleb, który kroję na śniadanie
herbata taka, jaką lubisz
uśmiecham się do ciebie
może za bardzo cię hołubię

staram się być dla ciebie niebem
barwami tęczy po deszczu
odsuwam na plan dalszy siebie
ciebie stawiając na pierwszym miejscu

tylko proszę, by twe serce
wybaczyć potrafiło mi wiele
w zamian ja ci świat urządzę
zwykły dzień zmienię w niedzielę

ty tylko trwaj przy mnie niezmiennie
podporą bądź mi i ratunkiem
w mym szaleństwie czasem dziwnym
bądź moim głosem rozsądku

osłaniaj mnie miłością swą
jak najdelikatniejszym płaszczem
bo przecież celem twoim jest
ochraniać mnie już od początku

 

 

Ręce jeszcze sporo

udźwignąć mogą

nie odrzucę więc

żadnego daru

daj mi losie dużo

codziennych kłopotów

przyjmę je bez  żalu

znaczyć  to będzie

moje życie

w którym zostało

coś tam do zrobienia

do tego dorzuć

ile wchłonąć mogę

dni  radosnych

poniosę je
na koniec świata

nie poskąpię im
swej miłości

daj to, co mi
przeznaczone

nie ugnę się
pod  ciężarem

daj sny jeszcze
nie wyśnione

daj noce 

których
nie żegna się
z żalem

 

 

 

 

Jeśli czegoś warta
miłość twoja
wrócisz do
pierwszych dni
jeśli wzruszenie
dech ci zapiera
otworzysz
zamknięte drzwi

na tych drzwiach
jeszcze kłódki nie ma
jeszcze można je
lekko otworzyć
ale miłość musi być
musi być prawdziwa

ja pomilczę, ja poczekam
i poduszce oddam łzy
a ty mój kochany
będziesz widział tylko
szczęśliwe dni

nigdy nie zobaczysz
smutnej twarzy mojej
schowam głęboko
swoje nastroje
a radości od ciebie
będą oddane
w dwójnasób
tylko otwórz drzwi

 

Wypisałam
pióro wieczne
pisałam mrocznie,
smutno i serdecznie
słowa ubierałam
w epitety miłe
pisanie do ciebie
dawało mi siłę
czasami nawet
łzy powstrzymało
 
czasami zaświeciło  słonko
na pochmurnym niebie
to było wtedy
kiedy całowałam ciebie
kiedy przytulałam
do piersi twą głowę
kiedy cię tuliłam
kiedy się śmiałam
i gdy jak bumerang
twój śmiech
do mnie wracał
tak miało być
przecież nie inaczej
 
i to cierpienie
które zawisło nad nami
ten ból poznaczony
rozłąki godzinami
to było przeznaczone
abyśmy zrozumieli
ze żyć bez siebie
nie sposób
że gdy miłość
jest piękna
i skrzydeł dodaje
nie wolno jej odrzucić
bo los nie powtórzy
daru swego
pewno dlatego
tak właśnie miało być

 

 

Lubię takie poranki

bez pośpiechu
lubię, gdy budzi mnie

słońce i ty
ręka jeszcze powoli

po kołdrze błądzi
jeszcze w myślach

jesteśmy my
jeszcze

szepczę do ciebie
człowieku, przytul mnie
jeszcze się nie spiesz

nie znikaj
jeszcze zatrzymaj

ostatni kadr z mego snu

 

 

Pomyśl przez chwilę
posłuchaj serca swego
zatop się w ciszy
a potem odpowiedz

dlaczego czasem
ogarnia cię chandra
dlaczego chowasz się
w mysią dziurę
dlaczego nie chcesz
nazwać smutku swego
dlaczego chcesz
iść na wojnę
przed kim
chcesz się bronić
z kim walczyć
komu przyłożyć
aby nie podniósł się
po ciosie

szukasz winnych
nie znajdziesz nikogo
bo wina jest w tobie
tak ciągle myślisz
i żyjesz z tą myślą
za pan brat
rozrosła się w tobie 
stanowi siłę
której się
nie przeciwstawisz

ty nic nie czujesz
zgasło światło
nie umiesz sięgnąć ręką
aby je znów zapalić
pomyśl sama,
czy tak trudno
zapalić w sobie światło? 

 

 

Kiedy z tobą rozmawiam… wiem, że to tylko na trochę… kiedy do ciebie się śmieję… wiem, że to tylko na niby…kiedy nie ma cię dłużej w mych myślach
już wiem…nie jesteś prawdziwy…czasami zapominam, że istniejesz… i to jest dobre zapominanie…ale kiedy w myślach zagościsz… już nic nie staje się proste… mówię sobie, że ciebie nie ma… że jesteś tylko moją wyobraźnią… że jesteś kolorem mego nieba… i że więcej mi ciebie nie potrzeba… ale czasami gdy przytulę… do błękitnej poduszki swą twarz… chciałabym pogłaskać cię czule  i powiedzieć…bądź cały czas… i chciałabym cię wzruszać… w sercu strunę poruszać… ale przecież wiem, wiem doskonale… że to tylko na niby, na trochę… i że nie ma cię wcale…

 

 

Mam do ciebie
życie moje
prośbę małą
przecież nigdy
cię o nic
nie prosiłam
przyjmowałam
wszystko
co mi dajesz
i się nie targowałam

dzisiaj dziwne
myśli mnie naszły
pomyślałam
a niech tam,
spróbuję
wiem, wiem,
co mi powiesz
to nie ten czas 
nie ta pora
nie po tej stronie
mnie zarachujesz

nie obchodzą mnie
twoje rachunki
me szaleństwo 
ma metodę
ono  żyje
pozwól mi na nie,
życie moje

dziś nie rzucaj mi 
kłód pod nogi
czasu mam
już niewiele
odrobiłam w życiu
tyle lekcji
w końcu
nadszedł czas
by marzenia
się spełniły

żałowałeś mi
ciągle dobrego
jak byś sprawdzał
moją wytrzymałość
machnij ręką,
życie moje
przymknij oko
ja się  dostroję
a ty mi podarujesz
furtkę małą
może jeszcze
zdążę zaszaleć

 

 

 

Listy pisane nocą
i nocą otrzymane
tajemnica pisania
przed światem
pozostanie

nieważne, że listy
są tylko w marzeniach
nieważne, że słowa
w listach
których nie ma
są tylko
w wyobrażeniach

jawa ze snem
pomieszana
i tak jest dobrze
niech tak zostanie

a jak zbiorę
z tych listów
kosz najlepszych
wzruszeń
to w dalszą drogę
wierszami wyłożoną
wyruszę
z  podwójną energią
z błyskiem w oku
a żale niechciane
utopię w leśnym potoku

 

Proszę pana

jeśli pan chce
może pan na stałe
zamieszkać
w moim śnie

ja na złość panu
śnić będę o motylach
to pan nie zapomni
o tych pięknych chwilach
które chciał pan
umieścić w moim śnie
i egoistycznie
dręczyć nimi mnie

może kiedyś i chciałam
może się zadręczałam
że pan tylko w snach bywa
dziś inaczej patrzę na pana
to nie ja, to pan
przeżywa te stany

no i co , drogi panie
podoba się panu
takie przesłanie?

dosyć mojej tęsknoty
która tylko warkocze
nocą umie pleść
ja wstanę rano
wypoczęta
a pan?
pan nie będzie umiał
tego znieść

 

 

To już ostatni
kubek kawy dziś

kawy  gorącej, 
słodkiej , mocnej

późna pora,
sen nie chce przyjść

coraz częściej boję się 
pory nocnej

rozliczam się
z mijającym dniem

przeżyty jakoś
dzień kolejny

na ścianie tańczy
gasnący cień

za oknem wiatr,
to wiatr jesienny

zrobiłam wszystko?
pewnie nie

coś pozostało
niezrobione

niedokończony
na biurku list ,

książka na
sto piątej stronie

sennie się
przymykają oczy

czas z pogranicza
jawy i snu

już nie dokończę,
oddam się nocy

wtulę się cała
w treść swych snów

 

 

Tak powoli, łagodnie
tak niezauważenie
stają się nam bliscy 
ludzie z wyobrażenia

fotografia, kilka słów
potem rusza już lawina
serce powoli się otwiera
samotności przyczyna

przyjacielu, przyjaciółko
mówcie do mnie
w waszych słowach
przeszłość wasza
dni z nami wspólne

radości i smutki
cała gama uczuć
w mówieniu się zawiera
znam już  dobrze
wasze twarze, 
uśmiechy, wiem
co was złości
domyślam się
co cieszy
co zachwyt wzbudza
a co potrafi
bicie serca
przyspieszyć
czym zranić
was można
czym tęsknotę
obudzić

życzliwych ludzi
tak mało wokół nas
a mi się przytrafiło
dziękuję losie mój
że to się wydarzyło
 

 

Od wielu lat,
każdego dnia
przeglądam się
jak w lustrze -  
w tobie
sprawiasz, że
zatrzymuje się
czas
a ja podobam
się sobie

odbiciem moim
jesteś, znasz mnie
jak nikt i wiesz
mimo,
że to nieprawda
dla ciebie nie mam
żadnych wad
bo patrzysz na mnie
oczami serca

nie widzisz
zmarszczek ni bruzd
dla ciebie zawsze
jestem piękna
twoja miłość
prowadzi mnie
przez wszystkie 
życia wyboje
chociaż myślę i się boję
że kiedyś
lustro zmatowieje
nie zobaczy już piękna

ale nim przyjdzie
zły czas
ciągle przed
lustrem stoję
mocno trzymam
rękę twą
na bok 
jeszcze wciąż
odsuwam w przyszłość
swe niepokoje

 

 

Mówisz,
że myśli w tobie tysiące
mówisz,
że głowa  myśli nie schowa
mówisz,
nie używając słów wielu
mój przyjacielu

tak chcesz dojść do celu ?
masz jakieś cele przed sobą?
widzisz jasną, prostą drogę?
czy na końcu drogi 
jest marzeń spełnienie
czy raczej niezrozumienie ?
 
przyjaciółko moja, mówisz,
że oczy wypłakałaś
że nocami nie spałaś
mówisz prawdę, moja miła ?
ta prawda to twoja siła ?
czy to jest prawda, czy fałsz
może zwykłe, ludzkie zakłamanie?

popatrz w oczy,
nie uciekaj wzrokiem
w oczy popatrz ładnie
może on wtedy odgadnie
nie odwracaj się od niego
warto czasami powiedzieć,
co myśli dusza
uchyl rąbek świata swego
uśmiechnij się,
nadal go wzruszasz

twoja historia 
nie jest doskonała
ale to twoja
własna historia

mój przyjacielu
czy zrozumiesz to pisanie
nie odejdziesz,
kiedy ranek wstanie?
nie pozwól, aby to,
co urzekające było
w codzienności
się roztopiło
aby to,
co najważniejsze
w niemożność
się przemieniło

na smutek
i żale jeszcze czas
mój przyjacielu
przyjaciółko miła
niech wasza historia
ciągle trwa

 

 

Naucz się patrzeć
uważniej, rozsądniej
naucz się słuchać tego
czego inni nie słyszą
a nie słyszeć tego
o czym inni krzyczą

naucz się przechodzić
przez dni mądrzej
może zaczerpnąć
tej nauki zdążysz
może polubisz to
czego nie dostrzegałaś
zaczniesz śmiać się
w momentach
w których tylko
płakać umiałaś

stwórz swój mały
własny świat
zbuduj własne
tęczowe mosty
minęło tyle różnych lat
znajdź własny
sposób prosty
by ta nauka
nie poszła na marne

i chociaż czyjś uśmiech
trochę jeszcze szarpie
a słowa czyjeś
ranić potrafią mimo
gorzkiej słodyczy
która z nich przebija
i gra czyjaś
nie do końca skończona
to na to, co zrobisz,
przez szamanów

utkana i podarowana
zostanie spuszczona
zasłona, by cię
nie dostrzegły
oczy nieżyczliwe

ty niewidzialna
weźmiesz szczęście 
za rękę
czary odprawisz
światełko zapalisz
i odnajdziesz się
nareszcie w dali
gdzie wstęp
wzbroniony temu,
który rani

 

Gdy mnie zdradzisz
nie wybaczę
gdy skrzywdzisz
nie zapłaczę
gdy rzucisz
nie poczekam
aż wrócisz z daleka

to nie ja tamta, która
kochała nad życie
to dzisiejsza ja
która wartość swą
odkryła o świcie

gdy mnie zdradzisz
spakuję twe walizki
gdy skrzywdzisz
oddam z nawiązką
wszystko
gdy wrócić zechcesz
odrzucę
i nigdy do ciebie
nie wrócę

Nauczyłam się kochania

z dobrych rzeczy radowania

powitania, przytulania,

a rozstania jakoś nie
bo rozstanie bardzo boli

nie dojrzałam do tej roli

nie wiem czy dorosnąć chcę
nie chcę się rozstawać wcale
bo przyszłoby mi oszaleć

a oszaleć nie chcę , nie

niewiele z tego, co chciałam
od  losu kapryśnego dostałam

ale kochanie, powitanie- tak

czy na zawsze? nie wiem tego
czy na własność? nie wie nikt

nauczyłam się tej roli

że rozstanie bardzo boli

i rozstawać nie chcę się

Nie zaglądam

w przyszłość daleko

nie patrzę w nią

zbyt głęboko

niechaj będzie
sobie ukryta

za siódmą
górą i rzeką

drogi do niej

nie odkryję

dla mnie

zostanie tajemnicza

codziennie

po trochu żyję

niepotrzebna mi

ostatnia granica

może przyszłość
jeszcze mnie zaskoczy
może podaruje mi

odrobinę czułości

może czekają tam

twoje oczy

i odrobina miłości

Upłynęło życie

nie wiem jak
zbyt szybko

przeleciało tyle lat
ojciec mi wieki temu
karty  rozłożył
długo w nie patrzył
w milczeniu

dziwnym siedział

po długiej chwili
wyszeptał -ciężkie będzie

życie twoje, córeczko
nic na to nie poradzisz
i nikt ci nie pomoże
ale po latach wielu

nie do wiary
radość i szczęście

do ciebie zapuka
przyjmiesz je
wtedy nie będziesz

już niczego szukać
bo wszystko

dostaniesz na tacy
tak będzie,
nie inaczej

śmiałam się wtedy
mój ojciec bredził
przede mną

całe życie było
miało być wspaniale
wierzyłam święcie
że pokieruję

swoim losem
że łzy i smutek

nie dla mnie
przeznaczone
takie miało być 
życie moje

dziś wiem
karty wówczas 

prawdę powiedziały
szkoda

że ojca już nie ma
jego oczy
na pewno

by się uśmiechały