Ty nie przychodź po mnie za wcześnie …gdy jestem pogrążona we śnie … chcę sen swój prześnić aż do rana …może wtedy wpadniesz, kochana? …nie przychodź w wieczornym klimacie … wtedy często bywam na czacie … i nie wpadaj też po kryjomu - bo możesz mnie nie zastać w domu … nie szukaj mnie po ciemnych kątach …pod nogami mi się nie plątaj … my się już przecież trochę znamy … bruderszaft dawno już za nami …przyjdź do mnie z otwartą przyłbicą … nie pleć do mnie żadne bóg wi co …lecz zagadaj, jak do człowieka … wiem, kim jesteś i co mnie czeka …

„Śmierć się ludziom przytrafia potocznie... Umiemy uśmiechem ją zbyć... Teraz po prostu odpoczniesz... Tylko nam będzie trudniej żyć...”   tak napisał Jonasz Kofta dla Louisa Armstronga



                              

pożegnań i rozstania czas - nikomu z nas nieokreślony
i póki serce bije w nas - nie biją dla nas żadne dzwony

Siedzę dzisiaj na moim wysypisku wspomnień - oddzielam, segreguję -dobre- złe- nijakie , niektóre z wielką mocą powracają do mnie , większość to spamy , takie byle jakie...




  Przepraszam Was kochani,  że niewiele mogłam Wam z siebie dać -jak sobie kto pościele tak potem musi spać…a ja nie zabiegałam o gładkie prześcieradło… zachłannie z życia brałam …aż mnie życie dopadło… …wszystko co miałam już rozdałam ,nie zostawiłam sobie nic żebym żałować nie musiała gdy stanę teraz u nieba drzwi... …narodziliśmy się- by odejść... a wszystko pomiędzy to, co pośrodku, tylko to jest nasze, z nami rośnie, trwa z nami i z nami przemija… …czas  „pomiędzy „ to czas na pracę, na miłość, na rodzinne więzy na ból i na samotność i daremność czekania… …czas „pomiędzy „- i krótki i długi się zdaje ,to umyka, to wlecze się niemiłosiernie… gonić go? on mknie chyżo, a ty się potykasz , on przed metą ci wstęgę gdzieś po drodze przerwie… …tam, w "pomiędzy" -do książki włożona zakładka... książki się już do końca nigdy nie doczyta… tam niejedna utkwiła na zawsze zagadka o której rozwiązanie już nikt nie zapyta... …kiedy czasu "pomiędzy " będzie widać koniec ,tak prosić by się chciało, tak by się błagało -czy dowlec się, czy też dojść, albo nawet dobiec , byle nie w samotności....byle nie bolało.....







Jesteś...jesteś na pewno… nie widzę, nie słyszę cię… a jest mi szaro , ciemno i jest mi smutno...źle... wznoszę oczy do nieba… a tam- obłok...i ptak... bo jesteś w kromce chleba i wszystkim- czego brak…szukam ciebie daleko… zwątpienie odbiera sens… a jesteś w każdym człowieku, co dobry choć trochę jest…już bólu dawno nie ma we mnie… życie trwa dalej, rzecz oczywista… czas z Tobą wspominam przyjemnie -Ty już znalazłaś swoją przystań …szykuj mi miejsce na ławeczce między Tatą , a Tobą Mamo…znów będę Waszym małym dzieckiem i wszystko znów będzie tak samo...

Biały obrus rozłożyłam
bazie wiosenne
w wazonie ustawiłam
chwila zadumy,
ręka w powietrzu zawisła
refleksja smutna przyszła

pamiętasz? rok temu to ty
bazie zrywałeś
nad naszym strumykiem
na kładce stałam
do ciebie się śmiałam

twoje silne dłonie
mnie na tej kładce
podtrzymały
naręcze gałązek mi
w dłonie wkładałeś

wiatr rozwiewał nam włosy
musnąłeś mój policzek
oczy zmrużyłeś i patrzyłeś
a w tym spojrzeniu
było niebo i obietnica

nie dotrzymałeś słowa
po bazie poszłam dziś sama
i nie było już śmiechu
tylko wiatr ten sam,
niezmienny
włosy mi potargał

dla tego nieba,
dla tego wiatru
nic się nie zmieniło
a przecież mi ciągle
ciebie potrzeba
w gałązkach bez ciebie
serca zabrakło
rachunek za smutek
wystawię dla nieba

Chodziłam po cmentarzach
przystawałam przy
grobach zapomnianych
czytałam poczerniałe tabliczki
światełka zapalałam
tym, którzy odeszli..

nad twoim grobem
stałam najdłużej
modlitwa bezgłośna
we mnie narastała
rozmowa płynąca
tylko w jedną stronę
a jednak siłę mi dała

odchodziłam...
głowę ku tobie
jeszcze odwracałam
jeszcze uśmiechem
z tobą się żegnałam
dziwne uczucie
we mnie się rodziło

spokój, świadomość błoga
że mnie zrozumiałeś
odpowiedzią twą był listek
który spadł do moich stóp
i ptaszek mały, który z nieba
przysiadł na krzyżu znienacka
skąd się wziął?

pamiętasz?
kiedyś śmiałeś się ze znaków
które ci pokazywałam
kładłeś rękę na ramieniu\
ściskałeś mocno
i uwagę odwracałeś

dziś już wiesz więcej
więcej, niż mogę
sobie wyobrazić
dziś przysyłasz mi
myśli swoje
ubrane w energię słowa
dziś pewnie chciałbyś być
moim przewodnikiem
po drugiej stronie

ale...jeszcze poczekaj
jeszcze miłość
spóźnioną dogonię
jeszcze czas się dopełni
innymi, moimi ścieżkami
dziś ci tylko dziękuję
płonącymi zniczami
za przeszłość

   

Nie płacz

proszę cię, nie płacz

nie smuć się też

przecież nie udźwignę

dzbana twoich łez

tłumaczyłem łagodnie

ostro też mówiłem

cieniem byłem w słońcu

nocą przychodziłem

w twoich snach

znalazłem

mały kącik dla siebie

kiedy tylko mogłem

przytulałem ciebie

czułaś przecież mój dotyk

gdy łzy scałowywałem

włosy przygładziłem

w ramionach trzymałem

nie płacz proszę więcej

bóg nie chce twoich łez

ja na ciebie poczekam

lecz ty nie spiesz się

żyj spokojnie, szczęśliwie

serce otwórz swe

lampkę mi czasem zapal

miejsce zostaw w swym śnie

po prostu żyj kochanie

a kiedy przyjdzie twój czas

staniemy naprzeciw siebie

znów będziemy

tylko my

i niebo pełne gwiazd

Spacer

taki zwyczajny
poranny spacer
liście szeleszczą
pod stopami
jeszcze szeleszczą
jestem tu sama
z przyjacielem czworonożnym
jesteś tu z nami? 
nie słyszę kroków obok
cisza niesamowita
na tych starych
zapomnianych grobach
nikt światełek nie zapali
pies nie rozmawia
patyki chwyta
a ja…
ja rozglądam się na boki
nie ma żywego ducha
a przecież słyszę twój szept
może to tylko moja wyobraźnia
może to jakiś duch
coś szepcze do mojego ucha
wiatr musnął mój policzek
to jednak tylko wiatr?
jakże daleko jesteś kochany
jakże daleki jest twój świat

 

Teraz już pewnie łowisz ryby
w kryształowej wodzie
łódkę masz błękitną
wędki najlepsze
połowy większe
nigdy deszcz nie pada
słońce ciągle ci świeci
w boskiej krainie

kiedyś cię spotkam
na niebieskim obłoku
wyjdziesz mi na spotkanie
z uśmiechem mi powiesz
taaaka ryba na powitanie

Trochę czasu upłynęło
kiedy,  jak?
wokół nas zmieniał się świat
ty się nie zmieniałeś

dlaczego byłeś taki kochany
dlaczego mi nieba przychylałeś
zostawiłeś z goryczą wspomnień
jak teraz żyć , odpowiedz mi

dlaczego milczysz
daj znak , że mnie słyszysz
naucz życia bez siebie

bez twych słów, bez życzliwości

bez troski i wspólnej codzienności
naucz zapomnieć ciebie

czy dużo pragnę? 
to przecież tak mało
odpowiedz mi proszę
milczenia twego nie znoszę
nie lubię  i nie chcę
słyszeć twej ciszy

Mamo, dziś policzyłam dokładnie
ta liczba mnie zdumiała
nie ma cię lat dziewiętnaście
pustka bez pokrycia została

przysiadłam na ławeczce
nie, nie, nie martw się
nie zmarzłam wcale
powiedz, komu jak nie tobie
mam opowiedzieć żale

wiem, że wszystko widzisz
znasz nawet myśli moje
gładzisz po głowie, przytulasz
znasz moje nastroje

dziś ciężko bardzo
wiem, że się martwisz
dam sobie radę mamo
zawsze przecież dawałam

przyzwyczajona jestem
za serce razy dostawałam
tak było zawsze, niestety
pewnie nic się nie zmieni

nie martw się już mamo
wróciłam do swoich korzeni
będzie dobrze...